خدایا! میدانم روزی از راه خواهد رسید و به این دلتنگی ها پایان می دهد. روزی که زندگی در آن دلچسب می شود و گله ای باقی نمی ماند. روزی که انسان ها به خاطر دنیایی که ارزشی ندارد تحقیر نمی شوند. روزی که آدم ها بابت شادی و لبخند محاکمه نمی شوند و بغض نمی کنند. روزی که دل ها شکسته نمی شود و حرمت ها به زیر پا نمی افتد. روزی که رنگ پوست و قامت انسان ها شأن و منزلت انسان ها را شکل نمی دهد. روزی که همه جا پر می شود از دست هایی که به یاری افتاده ای می شتابند و شانه هایی که اشک ها بی منت بر آنان جاری می شوند و آرام می گیرند. روزی که که اعتقادات پوچ، زندگی را بر کام انسان های مظلوم تلخ نمی کند. روزی که خدای همه یکی می شود و در پس چهره هایی که ادعای خدایی می کنند پنهان نمی شود. روزی که آدم ها خدای بخشنده را به خاطر ترس ستایش و مهربان مهربانان و آفرینده عشق را طور دیگری ترسیم نمی کنند و زندگی را در تلخی و واهمه ی آخر کار نمی گدرانند. روزی که همش می شود عشق، آرامش، محبت، دوستی و فقط خوبی خوبی و خوبی ... * * آخرش میآد جمعه ای که غروبش دلنشینه ... انشاالله
